Dit proces vindt plaats bij een stel waar ik mee aan het werk ben. Zij heeft een sterke neiging om aan te dringen als ze iets wil, op zich haar goede recht om voor haar behoefte op te komen. Zijn patroon is om er uiteindelijk mee in te stemmen. Ze kiezen voor de korte termijn oplossing, zij krijgt haar zin en hij is van het ‘gezeur’ af. Maar het heeft ook consequenties!
Hij zegt ja maar denkt vaak nee, dus komt hij zijn beloftes, met enige regelmaat, niet na. Waardoor zij geïrriteerd raakt, wat uiteindelijk leidt tot stevige ruzies met over en weer de nodige verwijten. En die zijn soms behoorlijk stevig kan ik je verzekeren.
Als we wat willen van een ander, dan is de kans aanwezig dat we gaan aandringen. Vanuit enthousiasme of misschien wel een kinderlijke drang, proberen we iets door te drukken. En het werkt vaak ook, de ander gaat mee, stemt in en we hebben onze zin gekregen. Mooi denken we dan, want we hebben ons doel bereikt. Al zijn we ons vaak niet bewust van dergelijke patronen.
Of we er uiteindelijk gelukkig van worden is een andere vraag. Je zin door drijven heeft ook zijn consequenties. De ander gaat er in mee maar wil die het eigelijk wel? Dat speelt in ieder geval bij dit stel. Zij drukt door en zijn reactie is terug trekken en uit contact gaan.
En natuurlijk, hij vond alles goed…. Nou niet dus, op andere punten deed hij waar hij zin in had. Zij accepteerde dat want er over praten lukte niet, ook dan trok hij zich terug. Zo ontstond er een situatie waarin ze steeds meer hun eigen weg zijn gegaan. Op het moment dat zij er genoeg van had, werd hij wakker en gaf hij aan dat hij haar niet kwijt wilde.
Dan ben je als stel op een spitsing aangekomen, neem je afscheid van elkaar of ga je echt luisteren naar de ander, leren delen en staan voor jouw behoefte. Te komen tot het horen van de ander, op een gelijkwaardige manier zonder jezelf te verliezen.