Dat was een mooie uitspraak van mijn cliënt!
We bespraken zijn patroon om altijd maar bezig te zijn en bovenal bezig te zijn om zaken zo snel mogelijk af te maken. Niet de rust te nemen om te zijn met wat er is. Door te gaan tot dat hij er echt lichamelijke klachten van kreeg. En hij ging nog een stapje verder.
Zijn lichamelijke klachten werden door hem gebagatelliseerd. “Ik weet niet of ik nu moeheid voel of pijn.”
Door maar door te rennen, kunnen we lang ons gevoel negeren, totdat ons lijf ons terug roept. Maar dan is er al de nodige schade aangebracht, zo ook bij mijn cliënt.
Durf jij jouw leegte, het even niets doen, te zijn met wat er is, in zijn bek te kijken?