Als ik een cliënt vraag wat hij of zij voelt, komen er vaak gedachten boven. “Ik denk dat ik onrustig ben omdat ik….”, “Ik heb de afgelopen dagen slecht geslapen dus ik…” Uitspraken waarbij het duidelijk is dat het gedachtes en geen gevoelens zijn.
We zijn in het dagelijkse leven naar mijn idee zo druk bezig met denken, dat voelen op de achtergrond is geraakt.
Er zijn ook uitspraken die lijken te kloppen: “Ik voel me aangevallen!” “Ik voel me afgewezen!” Maar zijn dat wel gevoelens? Natuurlijk voel je in zo’n situatie wel het een en ander, daar twijfel ik niet aan. Maar zo expliciet zijn gevoelens naar mijn idee niet.
Wat veel inzicht kan geven, is terug te gaan naar de werkelijke lichamelijke beleving. Echt te voelen zonder oordeel, zonder label te plakken met onze gedachten. Gewoon te zijn met wat er is en te ervaren dat gevoelens komen, veranderen, sterker worden en weer naar de achtergrond gaan.
Soms wordt door cliënt voelen ook weggezet met de uitspraak: “Ik voel niet zoveel.” Terwijl er non-verbaal een niet mis te verstane reactie is te zien. Dan is de cliënt ‘goed’ bezig om zijn gevoel weg te maken. Wat ooit een waardevolle oplossing was om te ‘overleven’, is nu zijn beperking.
Wat voel jij, nu?