De kans is groot dat je “Nee, natuurlijk niet!” zult zeggen dat je je werk gewoon leuk vindt. Maar hoe belangrijk maak jij je werk en welke (oneerlijke) argumenten gebruik je om het zo belangrijk te maken? Zo belangrijk dat je te kort schiet in het volgen van je andere behoeftes?

De maatschappelijke druk lijkt steeds groter te worden om een uitdagende en ‘interessante’ baan te hebben. We leggen de lat daarmee wel erg hoog voor onszelf en het bijzondere is dat we het in het begin ook als positief ervaren. 

Op een gegeven moment wordt de druk echter steeds groter, waardoor we ons plezier dreigen te verliezen. Dan kun je gewoon nee gaan zeggen en dat het lijkt heel simpel, maar het is minder makkelijk dan we denken.

Het ‘oordelen over’ heeft een functie, we plaatsen daarmee een situatie, een persoon, een behoefte in een kader. Maar oordelen kan ons ook de vrijheid ontnemen van het niet te hoeven weten. 

Door het niet te weten kunnen we de situatie, een persoon, een behoefte op ons in laten werken en beleven, ervaren, voelen wat er in het hier en nu werkelijk is.

Allemaal mooi geschreven, maar vandaag kwam een cliënt tot een inzicht die de kern naar mijn idee veel beter raakte: 

“Ik vind het zo jammer dat ik blijkbaar al die oordelen nodig heb om bij mijn gevoel weg te blijven!”

Hoe ga je om als ouder met een kind dat gepest wordt? Deze week kreeg ik een wel heel opmerkelijke oplossing van een cliënt: “Ik kreeg stevige schoenen van mijn ouders om van me af te schoppen!” Toen viel ik wel even stil en ook nu laat het me niet onberoerd. 

Zeker als ik het tot me door laat dringen hoe dat geweest moet zijn als kind, om buitengesloten te worden. En nu de gevolgen te zien bij mijn cliënt: Zich afsluiten van echt contact met anderen, zich afsluiten van zijn gevoel, zich sterk voordoen naar alles en iedereen. 

En er alleen voor staan.

Mooi is het dan om te zien dat hij kleine stappen maakt, stappen om vanuit het hier en nu het gevoel weer langzaam toe te laten. Zijn ‘mantra’ van niks raakt mij, te heroverwegen en te ervaren hoe het is om weer geraakt te worden. Geraaktheid dat niet refereert aan gepest worden. Weer te voelen in het hier en nu en dat te kunnen hebben!

Wat bedoelde ik daar mee? 

We hadden het over haar worsteling om een keuze te maken welke school goed was voor haar zoon. Dit raakte haar eigen werkpunt, haar wens om meer de regie over haar leven te nemen. Als je die neemt, zul je ook keuzes moeten maken. Keuzes waarbij je van te voren niet weet of het de goede keuze is.

Waardoor haar onderliggende problematiek duidelijker werd; haar angst om fouten te maken!

Mijn cliënt kijkt me geraakt aan als hij zijn behoefte deelt. De geraaktheid komt voort uit de vorige sessie toen hij zijn eigen kracht herontdekte. In die sessie ervaarde hij de gevolgen van zijn keuze om het proces aan te gaan. Hij ervaarde zijn kracht maar ook zijn verdriet dat hij al die jaren had weten weg te stoppen. 

Het verdriet dat hij had vermeden door zijn patroon om geen regie te nemen over zijn leven.

Gelukkig kunnen cliënten mij verrassen en helpen om het gewone inzichtelijk te maken. Zo ook deze week toen een client de volgende uitspraak deed: “Ik heb tijd voor mezelf ‘gepikt!’ ” 

“Maar van wie is jouw tijd dan?” Vroeg ik haar.

Ze lachte.

Hoe verrassend en herkenbaar is het dat het nemen van tijd voor jezelf wordt ervaren als ‘pikken’. Zo ongewoon is het blijkbaar. Hoeveel tijd ‘pik’ jij voor jezelf?