Zo ook een cliënt van mij die weg maakte waarmee ik haar confronteerde, ten minste zo kwam het op mij over. Ik gaf haar terug dat ze met haar grapje, mij de indruk gaf dat wat het haar deed niet binnen liet komen. 

Ik merkte ook dat ik afgeleid was en genoot van haar lach en speelsheid, maar ondertussen de draad van het gesprek neigde kwijt te raken. Door er een grapje over te maken leek het minder erg, zelfs even weg uit mijn gedachte. De kans is groot dat dit ook bij haar gebeurde, en zo goochelen we het pijnlijke uit ons bewustzijn.

Is thuiswerken wel een goede oplossing? Voor mijn cliënt was het welduidelijk; nee! Door Corona waren zij en haar partner thuis gaan werken, en kwamen ze elkaar letterlijk maar bovenal figuurlijk teveel tegen. Het thuiswerken was een katalysator geworden voor de problematiek die bij hen speelde. 

Gelukkig had zij de stap genomen om er wat mee te doen door een afspraak met mij te maken. Zo was thuiswerken toch een soort van oplossing aan het worden.

Mijn cliënt had het over zijn ‘verwerkingstijd’ voor de gewoontes die ik hem spiegelde. Voor hem beperkende patronen die al de nodige keren waren terug gekomen. Hij zij het als volgt: “Je laat druppeltjes vallen die door mijn ‘papiertje’ moeten dringen voor het echt bij me binnen komt.” 

Eigelijk heel herkenbaar. Hoe vaak had ik niet iets terug gekregen tijdens mijn opleiding voor het echt tot me door drong. 

Zijn uitspraak helpt mij om door te gaan bij clienten en niet te verwachten dat het na drie keer duidelijk is. Het gaat echt niet alleen om de inhoud maar ook om het toelaten van de boodschap. Ook voor mij is er weer een druppeltje door mijn papiertje gevallen!

Soms ben ik echt verbaasd over wat een cliënt normaal vindt. Bijvoorbeeld dat ouders niet in staat waren en nog steeds niet zijn, om te luisteren naar hun kind, maar vooral bezig zijn met (ver)oordelen.

En wat is normaal, had onze minister president daar niet een idee over? 

Tijdens onze opvoeding hebben we geleerd wat in het gezin ‘normaal’ is en dat nemen we mee in ons volwassen zijn. We hebben het ons eigen gemaakt, maar hoe eigen is het? Hoe bevrijdend zou het zijn om deze gedachtes te heroverwegen?!

Het blijven malen in ons hoofd van zal ik zus of zal ik zo? Wie kent het niet? Wat kan de functie van teveel denkwerk zijn? Mijn cliënt van vandaag is er erg goed in geworden. Toen ik aangaf dat ik mijn belangstelling verloor voor haar verhalen en dat ik kwijt raakte wat ze me te vertellen had, viel ze even stil.

Met haar verhalen plaatste ze zichzelf in een spagaat, een oncomfortabele situatie zou je denken. Nou niet voor haar, door deze spagaat kon ze geen keuze maken, wat voor haar een vertrouwde situatie was. Onbewust hield ze iets in stand wat haar op korte termijn resultaat gaf, ze hoefde niet te kiezen. In haar geval niet voor zichzelf en dat maakt het pijnlijk.

Vandaag botste het met een cliënt, of liever gezegd botste de cliënt tegen zijn eigen verbale scherm om te veranderen. Hij wilde wel maar gelijk was hij ook zo verknocht aan zijn oude patronen, dat hij deze met prachtige argumenten wist te verdedigen. 

Wilde hij wel echt veranderen? Loslaten wat voor hem zo vertrouwd, eigen, maar ook destructief is? Het nieuwe, onzekere aan gaan en onderzoeken wat het hem kan brengen? En hoe zit dat hij jou?