Voelen is een uitdaging, waar mannen meer moeite mee lijken te hebben dan vrouwen. Als ik cliënten vraag wat ze voelen, komen er vaak gedachtes boven zoals; “Ik voel me niet gehoord!” Of er komt een uitleg van wat ze denken dat er is gebeurd.

Maar met het voeden van gevoelens hebben we minder moeite. Als we ons irriteren of boos zijn, lijkt niets zo fijn om deze gevoelens te voeden. Voeden met gedachtes over wat we tegen de ander hadden moeten zeggen, wat de ander nog meer niet goed heeft gedaan en ga zo maar door. 

Blijkbaar is er ook een voordeel te behalen uit boos blijven en ons er in ‘nestelen’. En begrijp me niet verkeerd, ik geloof heel erg in het ervaren van gevoelens. Maar het er in blijven hangen is wat anders. Voor mij was het een manier om de verantwoording buiten mezelf te plaatsen. De schuld bij de ander te leggen en niet te hoeven kijken welke rol ik er in speelde. Niet te hoeven voelen wat er onder mijn irritatie of boosheid zat.

Wil je bewuster worden van je gevoel? Van ‘voelen is moeilijk’, naar ‘voelen is waardevol’?

Heb je belangstelling om te werken aan persoonlijke ontwikkeling? Begin november start ik 2 workshops voor mannen, verdeeld over 5 avonden van elk 2 uur: 

• ‘De 6 gevoelens’. In deze workshop gaan we onderzoeken hoeveel ruimte jij geeft aan wat je voelt. Want hoe bewust ben jij van je gevoelens? Stil staan bij wat we voelen lijken we te zijn verleerd, of in ieder geval is het op de 2e plaats gekomen en staat denken aan het roer. Maar maakt dat ons echt gelukkig? Wil je meer informatie, kijk dan op:  https://zienwateris.nl/werkgroep-de-6-gevoelens/

• ‘De perfecte man!’ In deze workshop onderzoek je, op een ongedwongen manier, welke patronen jou in de weg zitten om je verder te ontwikkelen in wie je wilt zijn en wat je wilt bereiken. Wil je meer informatie, kijk op:  https://zienwateris.nl/workshop-de-perfecte-man/

Een voedzame dag!

Hoe snel heb jij je mening klaar, geef jij je oordeel?

Ook op de sociale media struikelen de meningen en oordelen over elkaar heen.

Maar waar is dat nou eigelijk goed voor? Hoe fijn is het niet om het gewoon even niet te weten. Open te staan voor meer informatie, andere zienswijzen. Gewoon nog even zonder conclusie te zijn, te zijn met wat er is.

Het risico is dat met alles wat we vinden, we snel een rugzak vol krijgen. Een rugzak met prachtige conclusies, over zaken waar we misschien een minder goed beeld van hebben dan we denken. Niet weten wat er werkelijk speelt. Hoe fijn zou het zijn om ons oordeel nog even uit te stellen.

Lang leven het (nog) niet weten!

Als therapeut loop je het risico dat je denkt te weten wat goed is voor een cliënt. Soms zou het best wel eens kunnen dat je een goed idee of oplossing weet. Maar wat weet je dan eigenlijk? Je denkt te weten wat goed voor jezelf zou zijn als jij in die situatie zou zitten. 

Maar zit een cliënt daar nou echt op te wachten? Naar mijn idee niet.

Mijn rol is om de cliënt te begeleiden in het hervinden van wat goed is voor de hem of haar. En mijn uitdaging is om mijn goed bedoelde ‘weten’ voor me te houden.

In het begeleidingsproces kan ik spiegelen, uitdagen, confronteren, en teruggeven hoe het op mij over komt. Mijn rol is om de cliënt te ondersteunen in het hervinden van zijn/haar weg, en hem/haar niet afhankelijk te maken van mij als therapeut. 

Vanuit die gedachte doe ik mijn werk, de cliënt ondersteunen in zijn/haar pad te hervinden. En ik mag van alles vinden, maar dat is mijn proces, daar hoef ik mijn cliënt niet mee ‘lastig’ te vallen.

Tijdens het werk met een cliënt kwam naar voren dat hij er goed in was geworden om problemen van zich af te laten glijden. Ten minste dat gaf hij aan. Hij was verrast toen ik hem terug gaf dat ik er een heel ander beeld van had.

Ik liet mijn reactie tot hem doordringen en de verwarring die het teweeg bracht. Mijn uitdaging was om me in te houden om al mijn gedachtes erover te delen, en hem zelf te laten onderzoeken. Te laten ontdekken dat hij met zijn patroon van af laten glijden, een automatisme had ontwikkeld. 

Dit automatisme bleek er één van passiviteit te zijn. Van het laten gebeuren en uit contact gaan. Te schieten in een stroom van ‘stille’ gedachtes. Met als resultaat dat hij niet hoefde te voelen. Niet de boosheid te voelen over hetgeen hem overkwam. Een patroon dat hij als kind had aangeleerd. Zo was hij weer een stap verder gekomen in zijn proces van bewustwording, maar bovenal in zijn proces om weer te gaan voelen.

Herkenbaar? In februari ga ik van start met de werkgroep de ‘perfecte’ man. In deze werkgroep onderzoeken we, op een ongedwongen manier, welk man-beeld jij van jezelf hebt en of je daar gelukkig mee bent.

De workshop zal bestaan uit 5 bijeenkomsten die om de 4 weken plaatsvinden. Één groep vindt plaats op de woensdagavond en één op de zaterdagochtend. Elke ochtend/avond zal een eigen thema hebben. Kernbegrippen zijn; delen, luisteren, open stellen en ervaren. Meer informatie kijk op:   https://zienwateris.nl/werkgroep-de-perfecte-man/

Dit proces vindt plaats bij een stel waar ik mee aan het werk ben. Zij heeft een sterke neiging om aan te dringen als ze iets wil, op zich haar goede recht om voor haar behoefte op te komen. Zijn patroon is om er uiteindelijk mee in te stemmen. Ze kiezen voor de korte termijn oplossing, zij krijgt haar zin en hij is van het ‘gezeur’ af. Maar het heeft ook consequenties! 

Hij zegt ja maar denkt vaak nee, dus komt hij zijn beloftes, met enige regelmaat, niet na. Waardoor zij geïrriteerd raakt, wat uiteindelijk leidt tot stevige ruzies met over en weer de nodige verwijten. En die zijn soms behoorlijk stevig kan ik je verzekeren.

Als we wat willen van een ander, dan is de kans aanwezig dat we gaan aandringen. Vanuit enthousiasme of misschien wel een kinderlijke drang, proberen we iets door te drukken. En het werkt vaak ook, de ander gaat mee, stemt in en we hebben onze zin gekregen. Mooi denken we dan, want we hebben ons doel bereikt. Al zijn we ons vaak niet bewust van dergelijke patronen.

Of we er uiteindelijk gelukkig van worden is een andere vraag. Je zin door drijven heeft ook zijn consequenties. De ander gaat er in mee maar wil die het eigelijk wel? Dat speelt in ieder geval bij dit stel. Zij drukt door en zijn reactie is terug trekken en uit contact gaan. 

En natuurlijk, hij vond alles goed…. Nou niet dus, op andere punten deed hij waar hij zin in had. Zij accepteerde dat want er over praten lukte niet, ook dan trok hij zich terug. Zo ontstond er een situatie waarin ze steeds meer hun eigen weg zijn gegaan. Op het moment dat zij er genoeg van had, werd hij wakker en gaf hij aan dat hij haar niet kwijt wilde. 

Dan ben je als stel op een spitsing aangekomen, neem je afscheid van elkaar of ga je echt luisteren naar de ander, leren delen en staan voor jouw behoefte. Te komen tot het horen van de ander, op een gelijkwaardige manier zonder jezelf te verliezen.

Dat was de terugkoppeling die ik een cliënt gaf in een sessie. Ze kreeg voldoende complimenten en waardering van haar omgeving. Maar dat veranderde niets aan haar beeld over haar eigen kunnen.

Of moet ik zeggen doorbrak niet haar focus, haar focus op datgene wat ze nog niet kon. Ze moest van zichzelf in alles minstens zo bekwaam zijn als de ander. En al kreeg ze voor alles wat ze deed de nodige positieve terugkoppeling, voor haar was dat niet voldoende. 

Dit zijn we gaan uitwerken in een setting met vier stoelen, deze stonden symbool voor vier belangrijke mensen in haar leven. Tijdens dit proces werd ze zich bewust van haar patroon, waarna de tranen kwamen! Tranen omdat ze zichzelf niet wilde zien!