Vandaag botste het met een cliënt, of liever gezegd botste de cliënt tegen zijn eigen verbale scherm om te veranderen. Hij wilde wel maar gelijk was hij ook zo verknocht aan zijn oude patronen, dat hij deze met prachtige argumenten wist te verdedigen. 

Wilde hij wel echt veranderen? Loslaten wat voor hem zo vertrouwd, eigen, maar ook destructief is? Het nieuwe, onzekere aan gaan en onderzoeken wat het hem kan brengen? En hoe zit dat hij jou?

Vandaag verontschuldigde een cliënt zich dat hij, de afgelopen periode, alleen maar een paar kleine stapjes had gezet in zijn proces. Wat was de functie van het klein maken? Wat wilde hij er mee bereiken? Hij keek me verbaasd aan toen ik deze vragen stelde.

Naar mijn idee zit de ontwikkeling juist in het maken van kleine stapjes, kleine stapjes zijn te overzien en goed te nemen. Maar zijn het dan kleine grote stapjes of zijn het grote kleine stapjes? Het zijn de stapjes die de ervaring geven dat verandering kan, dat hij het kan!