Ik weet het, het is een niet bestaand woord in deze betekenis en echt mooi vind ik het ook niet. Maar helaas heb ik nog niets beters kunnen bedenken. Dus mocht je een betere weten dan hoor ik het graag!  

Maar wat bedoel ik er nu mee? 

Wat ik zie bij cliënten als ik ze en ‘spiegel’ voor hou aangaande hun patronen is:

• Er verhaaltjes komen – beargumenteren waarom ze het moeten doen. 
• Ze verkleinwoordjes gaan gebruiken – het patroon kleiner proberen te maken. 
• Uitvluchten zoeken – zijsporen in het verhaal nemen om weg te gaan van het onderwerp.

Dit werkt allemaal als een mistgordijn voor mij maar bovenal voor de cliënt. Met als onbewust doel om het inzicht weg te maken. Alsof zij hun patroon in stand willen houden en het onderliggende gevoel niet onder ogen willen zien. In mijn beleving zijn ze aan het ‘vermisten’.

Als ik een cliënt vraag wat hij of zij voelt, komen er vaak gedachten boven. “Ik denk dat ik onrustig ben omdat ik….”, “Ik heb de afgelopen dagen slecht geslapen dus ik…” Uitspraken waarbij het duidelijk is dat het gedachtes en geen gevoelens zijn. 

We zijn in het dagelijkse leven naar mijn idee zo druk bezig met denken, dat voelen op de achtergrond is geraakt.

Er zijn ook uitspraken die lijken te kloppen: “Ik voel me aangevallen!” “Ik voel me afgewezen!” Maar zijn dat wel gevoelens? Natuurlijk voel je in zo’n situatie wel het een en ander, daar twijfel ik niet aan. Maar zo expliciet zijn gevoelens naar mijn idee niet. 

Wat veel inzicht kan geven, is terug te gaan naar de werkelijke lichamelijke beleving. Echt te voelen zonder oordeel, zonder label te plakken met onze gedachten. Gewoon te zijn met wat er is en te ervaren dat gevoelens komen, veranderen, sterker worden en weer naar de achtergrond gaan.

Soms wordt door cliënt voelen ook weggezet met de uitspraak: “Ik voel niet zoveel.” Terwijl er non-verbaal een niet mis te verstane reactie is te zien. Dan is de cliënt ‘goed’ bezig om zijn gevoel weg te maken. Wat ooit een waardevolle oplossing was om te ‘overleven’, is nu zijn beperking.

Wat voel jij, nu?

Wat is vrijheid als je het niet neemt, of liever gezegd nooit hebt geleerd om het te nemen. Zo geconditioneerd bent om je aan te passen aan je omgeving?

En dan ben je volwassen, sta je op eigen benen en denk je; “nu kan ik gaan leven zoals ik dat wil!” Maar patronen zijn vaak diep ingesleten, we zitten in onze groef zonder dat we er erg in hebben. 

Dit speelt bij een stel dat bij mij aan het werk is. Ze zijn zo bezig met wat ze denken dat de ander verwacht dat ze vergeten te leven in vrijheid en te luisteren naar de eigen behoefte. De conditionering zegt; aanpassen, aanpassen, aanpassen! 

En als ze het anders willen gaan doen, komt de vraag hoe?

Welke ruimte (vrijheid) neem jij?

De kans is groot dat je “Nee, natuurlijk niet!” zult zeggen dat je je werk gewoon leuk vindt. Maar hoe belangrijk maak jij je werk en welke (oneerlijke) argumenten gebruik je om het zo belangrijk te maken? Zo belangrijk dat je te kort schiet in het volgen van je andere behoeftes?

De maatschappelijke druk lijkt steeds groter te worden om een uitdagende en ‘interessante’ baan te hebben. We leggen de lat daarmee wel erg hoog voor onszelf en het bijzondere is dat we het in het begin ook als positief ervaren. 

Op een gegeven moment wordt de druk echter steeds groter, waardoor we ons plezier dreigen te verliezen. Dan kun je gewoon nee gaan zeggen en dat het lijkt heel simpel, maar het is minder makkelijk dan we denken.

Het ‘oordelen over’ heeft een functie, we plaatsen daarmee een situatie, een persoon, een behoefte in een kader. Maar oordelen kan ons ook de vrijheid ontnemen van het niet te hoeven weten. 

Door het niet te weten kunnen we de situatie, een persoon, een behoefte op ons in laten werken en beleven, ervaren, voelen wat er in het hier en nu werkelijk is.

Allemaal mooi geschreven, maar vandaag kwam een cliënt tot een inzicht die de kern naar mijn idee veel beter raakte: 

“Ik vind het zo jammer dat ik blijkbaar al die oordelen nodig heb om bij mijn gevoel weg te blijven!”

Hoe ga je om als ouder met een kind dat gepest wordt? Deze week kreeg ik een wel heel opmerkelijke oplossing van een cliënt: “Ik kreeg stevige schoenen van mijn ouders om van me af te schoppen!” Toen viel ik wel even stil en ook nu laat het me niet onberoerd. 

Zeker als ik het tot me door laat dringen hoe dat geweest moet zijn als kind, om buitengesloten te worden. En nu de gevolgen te zien bij mijn cliënt: Zich afsluiten van echt contact met anderen, zich afsluiten van zijn gevoel, zich sterk voordoen naar alles en iedereen. 

En er alleen voor staan.

Mooi is het dan om te zien dat hij kleine stappen maakt, stappen om vanuit het hier en nu het gevoel weer langzaam toe te laten. Zijn ‘mantra’ van niks raakt mij, te heroverwegen en te ervaren hoe het is om weer geraakt te worden. Geraaktheid dat niet refereert aan gepest worden. Weer te voelen in het hier en nu en dat te kunnen hebben!