Dat was een mooie uitspraak van mijn cliënt! 

We bespraken zijn patroon om altijd maar bezig te zijn en bovenal bezig te zijn om zaken zo snel mogelijk af te maken. Niet de rust te nemen om te zijn met wat er is. Door te gaan tot dat hij er echt lichamelijke klachten van kreeg. En hij ging nog een stapje verder. 

Zijn lichamelijke klachten werden door hem gebagatelliseerd. “Ik weet niet of ik nu moeheid voel of pijn.” 

Door maar door te rennen, kunnen we lang ons gevoel negeren, totdat ons lijf ons terug roept. Maar dan is er al de nodige schade aangebracht, zo ook bij mijn cliënt.

Durf jij jouw leegte, het even niets doen, te zijn met wat er is, in zijn bek te kijken?

Ik weet het, het is een niet bestaand woord in deze betekenis en echt mooi vind ik het ook niet. Maar helaas heb ik nog niets beters kunnen bedenken. Dus mocht je een betere weten dan hoor ik het graag!  

Maar wat bedoel ik er nu mee? 

Wat ik zie bij cliënten als ik ze en ‘spiegel’ voor hou aangaande hun patronen is:

• Er verhaaltjes komen – beargumenteren waarom ze het moeten doen. 
• Ze verkleinwoordjes gaan gebruiken – het patroon kleiner proberen te maken. 
• Uitvluchten zoeken – zijsporen in het verhaal nemen om weg te gaan van het onderwerp.

Dit werkt allemaal als een mistgordijn voor mij maar bovenal voor de cliënt. Met als onbewust doel om het inzicht weg te maken. Alsof zij hun patroon in stand willen houden en het onderliggende gevoel niet onder ogen willen zien. In mijn beleving zijn ze aan het ‘vermisten’.

Als ik een cliënt vraag wat hij of zij voelt, komen er vaak gedachten boven. “Ik denk dat ik onrustig ben omdat ik….”, “Ik heb de afgelopen dagen slecht geslapen dus ik…” Uitspraken waarbij het duidelijk is dat het gedachtes en geen gevoelens zijn. 

We zijn in het dagelijkse leven naar mijn idee zo druk bezig met denken, dat voelen op de achtergrond is geraakt.

Er zijn ook uitspraken die lijken te kloppen: “Ik voel me aangevallen!” “Ik voel me afgewezen!” Maar zijn dat wel gevoelens? Natuurlijk voel je in zo’n situatie wel het een en ander, daar twijfel ik niet aan. Maar zo expliciet zijn gevoelens naar mijn idee niet. 

Wat veel inzicht kan geven, is terug te gaan naar de werkelijke lichamelijke beleving. Echt te voelen zonder oordeel, zonder label te plakken met onze gedachten. Gewoon te zijn met wat er is en te ervaren dat gevoelens komen, veranderen, sterker worden en weer naar de achtergrond gaan.

Soms wordt door cliënt voelen ook weggezet met de uitspraak: “Ik voel niet zoveel.” Terwijl er non-verbaal een niet mis te verstane reactie is te zien. Dan is de cliënt ‘goed’ bezig om zijn gevoel weg te maken. Wat ooit een waardevolle oplossing was om te ‘overleven’, is nu zijn beperking.

Wat voel jij, nu?